Uit wetenschappelijk onderzoek is gebleken dat het hebben van vrienden je optimistischer en gelukkiger maakt en dat je langer leeft als je veel vrienden hebt (ja, er wordt veel nutteloos wetenschappelijk onderzoek gedaan). Elke relatie is gebaseerd op onvoorwaardelijk geven en ontvangen. Wij zijn geneigd om, buiten familie en vrienden om, elke goede daad meteen af te kopen. Dat zit in onze cultuur. Bij de aboriginals hadden ze geen woord voor ‘dankjewel’, want geven was het enige dat ze kenden. Wij westerlingen, ontwikkeld dat we zijn, willen meteen weer van een potentiële vriendschap af: voor wat hoort wat.

Maar eigenlijk is dat niet de manier waarop wij mensen in elkaar zitten: wij zijn in essentie altruïstisch. Daarom leef ik volgens een iets ander adagium: voor wat hoort niks. Ik doe gewoon wat ik leuk of belangrijk vind, of allebei, en verwacht geen tegenprestatie in wat voor vorm dan ook (nou ja, een knuffel is nooit weg). Als je iets voor iemand anders doet en je verwacht er niets voor terug, blijft de relatie open. Zo ontstaan er complexe netwerken van relaties: sommige tijdelijk, sommige permanent. Elk met zijn eigen toegevoegde waarde.

Van het doen waar je passie voor hebt krijg je energie, en die energie neemt dus toe naar mate er meer mensen geven. En uiteindelijk komt het groter bij je terug dan je ooit had kunnen dromen. Niet in de vorm van een nieuwe auto, maar als bewoonbare planeet, of als diersoort die niet is uitgestorven, of als vriendschap. En die kunnen waardevoller zijn dan de duurste auto.